Au revoir!
Tja, per direct weg. Wat een gezeik net helemaal naar mijn zin hier en dan dit. Het rommelde allang op het Château. Veel financiële problemen, op zich niet erg, maar dan moet je er wel boven opzitten en dat was de manco. De directie gaf het teken dat er is niks aan de hand was, maar we wisten beter. Salarissen werden niet meer betaald of veel te laat. Afspraken werden niet of zijn nog nooit nagekomen.
Als team bleven we knokken maar het houdt op als je niet betaald krijgt of behandeld wordt als een klein kind. Mensen die de kop in het zand steken, weglopen voor de realiteit. Eromheen blijven draaien en ten slotte niet thuis zijn. Achter de schermen werd er al gewerkt aan een scenario waar wij niks van wisten.
Marc Smeets - Château de Rilly -
Per 1 april stapte al een groot deel van de bediening brigade op, de afwasser bleef thuis en vele koks meldde zich af (salarissen waren nog steeds niet betaald). Erg triest allemaal. Uiteindelijk heb ik ook eieren voor mijn geld gekozen. Als je in een bedrijfswoning zit waar al drie weken het water is afgesloten, word je wel een klein beetje verdrietig. Als je dan nog aan het lijntje wordt gehouden over je salaris, loopt de emmer over. Tot overmaat van ramp wilden de leveranciers niet meer leveren. Ik stop dacht ik en nu meteen. Met pijn in mijn hart vertelde ik het Thomas, mijn trouwe patti, we waren weer met z´n tweeën begonnen . Mijn nieuwe sous/chef Fharid had zich geen betere eerste dag kunnen wensen. Thomas en Fharid bleven achter, ik heb ze nog ruim een week geholpen met de mise en place in de ochtend. Ik had de hoop nog dat het ging veranderen. Maar nee, er gebeurde niks.
Ondertussen was de huisbaas zich al fors aan het mengen en de directie werd gesommeerd meteen de achterstallige huur te betalen. De overige bediening was ondertussen weg en de receptieploeg was ook al thuis gebleven. Drama, je ziet een mooi product afglijden. Kut, kut, kut.
De huisbaas heeft inmiddels verteld aan de directie dat ze per direct moeten stoppen. De directie is daarmee akkoord gegaan en zonder al te veel kleerscheuren hebben ze de sleutel dinsdag 17 april ingeleverd. Tot de laatste dag bleef de directie volhouden dat het goed zou komen. Er waren zat mensen die wilden investeren. Ik noem het maar erg ziek en een gigantisch bord voor de kop. Ik heb nog nooit meegemaakt dat mensen zo kunnen liegen en bedriegen. Uiteindelijk hebben ze alleen hun eigen straat schoongeveegd. Diegene die de meeste schade lopen is het personeel en leveranciers. En voor mij, beter gezegd ons, is het desastreus. Terug naar NL zonder geld, zonder baan, zonder huis. En recht op niks in NL. Wachten of je nog ergens wat krijgt vanuit Frankrijk en dat gaat tussen de 4 en de 16 weken duren. Ik ben blij dat Eveline en ik familie en vrienden hebben.
En zijn hun heel dankbaar hoe ze ons opvangen.
